Liposuctie bij lipoedeem: de eerste behandeling
Het is inmiddels 2 weken geleden dat ik mijn eerste liposuctie ter behandeling van lipoedeem heb gehad, waarbij mijn volledige rechterbeen is behandeld. In een eerdere blog schreef ik over deze aandoening en behandeling. Via Instagram heb ik al wat gedeeld over hoe het tot nu toe met me gaat, maar wil daar in deze blog graag wat uitgebreider over schrijven. Als je hier alleen bent voor foto’s van m’n blauwe been, scroll dan maar meteen door naar onderen 😉
De (dag van de) behandeling
De behandeling zelf is goed verlopen en ging vrij vlot. Ik moest me ’s ochtends om 08:15u melden bij de kliniek en iets over 12 zaten we weer in de auto richting huis. Bij de kliniek werd vooraf de behandeling nog met me doorgenomen en de nazorg besproken, ik moest nog wat formulieren tekenen en werd daarna naar mijn eigen kamer gebracht waar ik tot de behandeling zou blijven. Hier werd het infuus aangebracht en werden alvast de “voor” foto’s gemaakt en even later kwam de arts hier de te behandelen delen aftekenen. Na even wachten was het tijd om naar de OK te gaan, waar alles nog een keer gecheckt werd, ik met ijskoud spul ontsmet werd en op de operatietafel mocht gaan liggen. Amper 30 seconden later was ik onder zeil en werd (zonder er iets van gemerkt te hebben) al in m’m compressiebroek gehesen wakker in bed op mijn kamer.
Toen ik wakker werd had ik het vooral erg koud en kreeg een lekkere kop koffie om wakker te worden en er werd me ook meteen geholpen om m’n trui weer aan te doen, want ik kon zelf nog even niet bedenken hoe dat moest met een infuus in m’n arm. Zodra ik goed wakker was kwam de arts nog een keer controleren hoe het ging en na deze korte check mocht ik (onder begeleiding van mijn vader) de kliniek verlaten. Had zin om naar huis te gaan, maar de 1,5 uur durende autorit was misschien nog wel het ergste van de hele dag. Kon absoluut niet lekker zitten en de pijn in mijn been werd steeds erger omdat de verdoving begon uit te werken. Ik was al gewaarschuwd voor een brandende pijn en ik kan je vertellen: brandende pijn heb ik gevoeld.
Eenmaal thuis was ik dolblij dat ik in mijn ziekenhuisbed kon duiken en vond ik mezelf echt wel even zielig. Gelukkig nam de brandende pijn na een paar uur af en voelde m’n been vooral alsof het was overreden door een vrachtwagen. Van de kliniek gelukkig goede pijnstillers mee gekregen van de kliniek en de nacht prima kunnen slapen, afgezien van het feit dat ik ieder half uur moest plassen: m’n lichaam moest de liters verdovingsvloeistof nog afvoeren. Deze vloeistof lekte overigens ook gewoon nog uit m’n been, iets waar ik ook op voorbereid was maar wat toch bizar was om te zien.
De eerste week post-op
Op de dag van de behandeling viel me op dat ik (ondanks de hoeveelheid vloeistof in mijn been) direct wel al een groot verschil zag in vergelijking met mijn andere been. Helaas zat mijn behandelde been na een aantal dagen zo vol met vocht dat het dikker was dan voor de behandeling, dat was wel even een domper. Het hoort echter bij het herstel en het is vooral een kwestie van goed drinken, veel bewegen en geduld tot het vocht weer afneemt.
De eerste dagen na de behandeling kon ik eigenlijk nog niet zoveel. Heb veel in het ziekenhuis bed geleden, want moest mijn been goed hoog houden en vooral Netflix en Videoland uitgespeeld. Veel lieve kaartjes, cadeautjes, bezoekjes en berichtjes gehad van iedereen wat me echt goed heeft gedaan, dus nogmaals bedankt daar voor! Op woensdag mocht ik voor de eerste keer mijn compressiepak uit, het verband van mijn been halen en douchen. Daar keek ik zooooo naar uit, maar was weer even een flinke domper. Wilde natuurlijk weer te snel, wat resulteerde in flauwvallen en overgeven, maar uiteindelijk toch m’n haar kunnen wassen en voelde me daarna 100x beter. Heb er gelukkig van geleerd en de volgende keren rustiger aan gedaan en succesvol kunnen douchen 😉
Na een dag of 4 kon ik alweer aardig zelf rondlopen en heb ik zelfs een rondje buiten gewandeld. In huis kon ik me aardig redden, alleen traplopen gaat niet zo soepel als je je been niet goed kan buigen. Helaas veel last gehad van bijwerkingen van de antibiotica die ik preventief had gekregen, waardoor ik me deze hele week eigenlijk niet echt lekker voelde. Op zondag voor het eerst echt naar buiten geweest (op de kleine wandelingen na) en gaan eten bij de schoon-opa & oma.
De tweede week post-op
Deze week viel me eerlijk gezegd zwaarder dan de eerste. Ik ben in deze week wel weer 2 dagen naar kantoor geweest wat gelukkig erg goed ging, want ik wilde heel graag het huis weer uit. Op een gegeven moment ben je toch wel uitgekeken op tv! Maar qua vooruitgang had ik het idee dat er niks gebeurde. M’n been werd alleen maar blauwer en ik was het even helemaal zat om me zo beperkt en afhankelijk te voelen. Helemaal met de gedachte dat ik straks weer vanaf 0 begin als mijn andere been behandeld wordt. Ik kon namelijk nog niet zelf autorijden en moet overal heen gebracht worden, er is niks wat “even snel” kan want alles kost veel meer tijd en energie en met dat been zo dik van het vocht gaf het me even het gevoel alsof er niks veranderd was.
Gelukkig heb ik me daar (met aanmoediging van anderen) ook wel weer overheen kunnen zetten en meer focus gelegd op wat ik wel alweer kan ten opzichte van de eerste week. Toen ik de zondag van week 2 dan ook het idee had weer een klein verschil qua vorm van mijn been te zien (vergeleken met mijn andere been) gaf me dat weer hoop. Met frisse moed de komende week weer in en zoveel mogelijk doen om het herstel te stimuleren, want nog maar 1,5 week tot mijn andere been aan de beurt is!
Pijn en blauwe plekken
Voorafgaand aan de behandeling was ik al weken zenuwachtig, omdat ik niet wist waar ik me op moest voorbereiden. Tot nu toe moet ik zeggen dat de pijn me is meegevallen. Is het pijnloos? Zeker niet. Maar ik weet nu dat het een pijn is waar ik wel mee om kan gaan. Natuurlijk zou ik willen dat ik helemaal geen pijn had, maar het is te doen. Voor de volgende behandeling ben ik nu dan ook een stuk minder zenuwachtig. Ik weet nu wat me te wachten staat en dat ik het aankan.
Qua gevoel is het het meest te vergelijken met een extreme spierpijn in combinatie met gigantische blauwe plekken. Daarnaast voelt m’n been ook stijf aan door al het vocht, wat me beperkt in mijn bewegen. Dit is iets wat tijd nodig heeft en kan helaas wel maanden duren voor al het vocht weg is. De blauwe plekken trekken over het algemeen met zo’n 2 tot 3 weken weg. Nog eventjes geduld dus! In de onderstaande afbeeldingen kunnen jullie meegenieten van het verloop van mijn blauwe been tot nu toe 🙂
